به نام خداوند و نور و آگاهی
حوالی 10 صبحِ روز دوشنبه 18 دی‌ماه است. زیرپرده را کنار می‌زنم تا گل‌های داخل اتاق از پشت توری با نوازش‌های گرم آفتاب، دلگرم شوند. برای حس لذت بیشتر، کمی خنکی آب را هم به برگ‌های ابلق آنان می‌افشانم. جان تازه‌ای که می‌گیرند تصویر نابی خلق می‌شود که تصمیم می‌گیرم لذتش را با مخاطبانم قسمت کنم. اصولن زیاد اهل به اشتراک گذاشتن دوست‌داشتنی‌هایم در شمارگان بالا نیستم، اما گاهی قلبم دست و دلبازی می‌کند و هر چیزی که حس زندگی در آن جاری‌ست و مرا به وجد می‌آورد را سهم نگاه کسانی که با آنها در ارتباط هستم نیز می‌کند.
بازخوردهای محبت‌آمیز و احساس خوب مخاطبانم در قبال تصویری که برایشان ارسال شده، حال مرا نیز روبراه می‌کند. گلدانِ پتوس بادرخشش روشنایی نور و آب، لحظاتی حس زندگی را به جان عزیزانم نشانده است. این حدیث گرانبها از امام حسن مجتبی (علیه السلام) به ذهنم می‌رسد: “آنچه برای خود می‌پسندی برای دیگران هم بپسند و آنچه برای خود نمی‌پسندی برای دیگران مپسند.”
شاید بتوانم حدیث را با این مصداق با متنم مرتبط کنم؛ اگر مایلی با روی باز و گشاده و سرشار از امیدِ دیگران مواجهه شوی، خودت نیز چنین منشی داشته باش، اگر مشتاقی چهره‌ی سخاوتمند دیگران را ملاقات کنی، خودت نیز اهل سخاوت باش. صدالبته که سخاوت معنایی وسیع‌تر از بذل مال است. سخاوت در مهربانی، سخاوت در بیان کلام زیبا، سخاوت در محترم و ارزشمند دانستن دیگران ( کوچک و بزرگ و سن و سال فرقی نمی‌کند.)، سخاوت در بخشش اشتباهات اطرافیان و موارد دیگر. داشتن زندگی خوب، شاد و مرفه را حقّ خود می‌دانیم اما دیگران را شایسته و لایق آن نمی‌دانیم. در رابطهی والد-فرزندی از فرزندمان، دخترمان، پسرمان انتظار داریم ما را محترم بشمارند اما خودمان در قبال اشتباهات آنان، شخصیتشان را زیر سؤال می‌بریم یا به آنها حس بی‌ارزشی القا می‌کنیم. یا شاید با من هم‌عقیده باشید که گاهن به این علت در زندگی و روابطمان به چالش و آشفتگی دچار می‌شویم که آنچه برای خود نمی‌پسندیم را در حق دیگران روا می‌دانیم. در رابطهی زوجی، به علت پیچیدگی آن موارد بسیاری را ملاحظه می‌کنیم. به عنوان مثال، به پافشاری همسر بر عقیده‌ای که مخالف عقیده‌ی ماست برچسب لجبازی می‌زنیم در صورتی که اگر نگاهی به جبهه خودمان بیندازیم، میبینیم کنش و واکنش چندان متفاوتی را انتخاب نکرده‌ایم.
در اتاق مشاوره با مراجعان زیادی سرو کار داشته‌ام که با عدم انطباق پسندها و ناپسندهای خود و دیگران، آرامش زندگی را باخته‌اند. به طور حتم این نتایج نادلخواه در زندگی و روابط از روی ناآگاهی بوده است. اما گاهن با به دست آوردن سلاح آگاهی نیز، چندان تغییری در شرایط زندگی رخ نداده است. می‌دانید از چه رو؟ چون تحمل درد خودسازی و زایش خودی نو، نیازمند خط زدن نیازهایی است که از کودکی شکل گرفته و تثبیت شده است. و تهیه لیستی از بی‌نیازی‌های جدید.
میبینید امام مجتبی (علیه السلام) چه پروتکل دقیقی را برای داشتن یک سبک زندگی شاد و آرام تعربف نموده‌اند ؛ کافی است به چینش زندگی‌های خودمان در موقعیت‌های مختلف دقیق‌تر نگاه کنیم. گاهی آرامش یک رابطه به انتخاب زاویه مناسب از جانب ما بستگی دارد. نگاه تونلی ما یا در نظر گرفتن نگاه وسیع خداوند عالم با متر و معیارهای مافوق عقلی.
با سپاس
اجرا کردنش خیلی سخت تر از اونی هست که به نظر میاد سمیه جان
سخت هست طاهره‌جان اما اگر سقف اهدتف زندگی‌مون رو بالاتر از مسائل صرفن دنیوی قرا بدیم راحت‌تر میشه. خدا هم کمک می‌کنه توی رشدمون.
منم ایمان دارم این جمله خیلی میتونه بهمون کمک کنه تا درک متقابل داشتهباشیم
و بیشتر بفهمیم و کمک کار باشیم و دلسوز
و این واقعن یک فضیلت هست
سپاسگزارم حلیمه‌جان بابت مطالعه و بیان نظرتون.
چقدر چینش متنت ماهرانه بود و چقدر متصل از گل به حدیث و بعد به مبحث خودشناسی رسیدی. واقعا کیف کردم.❤️
عکس خیلی حس خوبی داشت👍🏻🤗💕
برنامه ریزی خدا حرف نداره سپیده جون. اگه خوبه، کار خودشه.
خداردشکر حس خوب گرفتی.