چه خبر؟؟؟

به نام خدای نور و آگاهی

“چه خبر؟” پرسشی آشناست که بین دو نفر در ملاقات باهم رد و بدل می شود؛ فرقی ندارد سالها از هم دور بوده باشند یا آخرین باری که باهم دیدار داشته اند همین چند ساعت پیش باشد. سوالی است که برای دریافت اطلاعات لازم از شخص مقابل در مورد خودش، زندگی اش یا هر چیزی پرسیده می شود. البته در اغلب موارد پاسخ در خور شنیدن هم دریافت نمی شود، شاید هم اصلن طبق عادت پرسیده شود و فرد منتظر پاسخی نباشد. و به پاسخ هایی منفعلانه و کلیشه ای مثل “سلامتی”، “هی شکر، بد نیستم” یا “خوبم ممنون” ختم شود.

****************

تیر یا مرداد سال 97 به واسطه شرکت در دوره سوپرویژن درمان فشرده راه حل محور (SFBT)بود که استاد در کلاس، تمرین جالبی را مطرح کرد که مستلزم پاسخی متفاوت و هدفمند از ما در مواجهه با این سوال از طرف دیگران بود. به عنوان مثال، یکی از اعضای خانواده از من پرسید: “چه خبر؟” من پاسخ دادم: “می خواهی در مورد کدام زمینه از زندگی ام بدانی؟ ” در واقع این حجم از جزئی نگری برای ایشان تعریف شده نبود و با واکنش تندی که ناشی از دلخوری بود مواجه شدم. پاسخ دقیقن این بود: “مگر من چه چیزی گفتم؟ من که حرف بدی نزدم. احتمالن برداشت او از کلام من “به تو چه ” یا فضولی نکن” بوده که ترجیح داده از خودش دفاع کند. البته من با همان آرامش پاسخ دادم که من ناراحت نیستم و این یک تمرین است برای پویایی و تمرکز بر نکات مثبتی که در هر بخش از زندگی وجود دارد.

****************

از این مسائل بگذریم، هوشمندانه و هدفمندانه بودن این پرسش و پاسخ بسیار برای من مورد توجه است. اهمیت کلام و نوع تعامل با دیگران، چقدر می تواند تاثیرگذار و البته فرهنگ ساز باشد. فرهنگِ صحبت در مورد جزئیاتی از زندگی که به خوبی پیش رفته یا می رود. گفتگو در مورد بخشی از زندگی که در هنگام مواجهه با مسائل گوناگون هنوز سالم و کارآمد مانده است. گسترش امید در جامعه با بیان خبرهایی که می توانند انگیزه بخش باشند. معتقدم کلی گویی و افعال کمکی به رشد افراد نمی کند. چه بسا با باز شدن باب صحبت در مورد حوزه های مختلف زندگی از جمله سلامتی، روابط، شغل، درآمد، خانواده و مسائل دیگر، خصوصن در بین اعضای خانواده، شاهد صمیمیت، همدلی و همراهی بیشتری بین آنها خواهیم بود. بالا رفتن سرانه گفتگو در خانواده می تواند اتفاقات بسیار خجسته ای را رقم بزند.

*****************

از کاهش آسیب های اجتماعی گرفته تا شادتر و امن تر شدن فضای منزل برای پرورش فرزندان سالم و صالح. تصور می کنم نتیجه دیگری که پاسخ جدید می تواند داشته باشد، تفکر بیشتر در مورد افکار، رفتار و دستاوردهاست. بخش بندی کردن زندگی، شبیه به نموداری ست که ستون های مختلف دارد. هر ستون نشان دهنده پیشرفت، پسرفت یا سکون است؛ در نهایت می توان از جهت ستون ها فهیمد روبه رشد است یا نه. به نظر می رسد می تواند معیار خوبی برای رصد کردن چشم انداز آینده زندگی باشد. پیشنهاد می کنم شما هم در فرهنگ سازی دادن خبرهای سازنده و امیدبخش با دیگران سهیم باشید.

با سپاس

نویسنده: سمیه بابائی نیا