یک رسالت بزرگ

به نام خداوند نور و آگاهی

نمیدانم جرقه اش از کجا ایجاد شده بود یا به چه نوع درگیری ذهنی گرفتار شده بودم؛ اما چند سالی احساس می کردم به عنوان یک روان شناسی که اسم مسلمان را هم یکدک می کشد، سزاوار نیست تمام علمی که به مردم ارائه می دهم نتیجه یادگیری و پردازش همان چند نظریه ای باشد که از فرهنگ غرب به دستمان رسیده است و از دریای بیکران علم اهل بیت (علیه السلام) که خزان علم الهی هستند، اثری یا نامی نباشد. یا حداقل دانش من به واسطه نامی از آنان بتواند کمکی به خلق بکند. علتش را نمی دانم شاید گستردگی این اقیانوس و ترس از سردرگمی در بهره گیری از آن، شاید هم واضح نبودن مقصد و هدف، و احتمالن عدم باور جدی به مسیر، چیزی جز جستجوگر بودن و پرسشگری از اهل علم و حتی گفتگوهای درونی خودم و آشفتگی که تجربه می کردم نتیجه ای برای من در بر نداشت.

محرم سال قبل بود که توسط یکی از دوستانم به لایوی دعوت شدم که به نظرم نشانه ای از مسیری که مرا به پاسخ سوالم می رساند بود. با عنوان “لایو محرم” که مرا پای درس یکی از اساتید بزرگوار نشاند که به عنوان روان شناس بالینی و تالیفات بسیار، بحثی را شروع کرده بود با عنوان “تحلیل روان شناختی شخصیت امام حسین (علیه السلام). امسال همان محتوا به طرز جالبی به دستم رسید و من تصمیم گرفتم در سایتم به این مبحث بپردازم تا بتوانم در حد بضاعتم شخصیت معظم حسین بن علی (علیه السلام) را از نزدیک و قابل لمس در بطن زندگی به عنوان یک انسان فرارفته و رشد یافته نه صرفن یک ملک و موجود مقدسِ دور از دسترس، معرفی کنم.

از آنجاییکه ممکن است بحث به درازا بکشد، به نظرم این مقدمه برای ادا کردن حق مطلب آموزه هایی که دریافت کردم تا برداشت صحیح خود را از آنچه درک کرده ام، ارائه دهم لازم بود؛ تا مبحث “انسان آزاد” را به صورت مستقل از پست بعدی آغاز کنم.